Kami no Hana Ch.2 -- cut

“เราจะฆ่าเจ้าให้ตาย...ได้อย่างไร”

เสียงกระซิบลอยผะแผ่ว แล้วจึงไม่หลงเหลือช่องว่างใด กายใหญ่เคลื่อนเบียดเสียด ริมปากเคลื่อนบดเบียด ดูดดื่มรสหอมหวานด้วยความกระหายหิว ปลดอาภรณ์ให้หลุดร่วงออกจนหมด มือรุ่มร้อนลากไล้ไปตามเรือนร่างอ่อนนิ่ม พาลให้อยากจะกลืนกินเสียให้สิ้น จึงย้ายลงไปชิมตามซอกคอ เรื่อยลงไปถึงยอดอกขาว ที่ค่อย ๆ แดงระเรื่อเพราะความร้อนจากปลายลิ้น

“อ๊ะ!...ไม่...” พญาปลาหลุดเสียงร้อง ยามมือร้อนลามรุกกายเบื้องล่าง บางอย่างกำลังตื่นจากนิทรา แม้กัดฟันทน สุดท้ายก็คิดว่าทนไม่ไหว ใบหน้าส่ายไปมาเร่า ๆ “ไม่เอาแล้ว รู้สึกแปลก...อ...อื๊อ...หยุดเถิดนะ...เรายังไม่อยากตาย”

“ทำไมคิดว่าจะตาย”

“มือท่านร้อน...เรากำลังจะละลาย อึก!...โจ..!!!” ถ้อยคำกลืนหายไปพลันเมื่อความร้อนปลุกปั่นไวจนประคองสติไม่ไหว ร่างกายกระตุกเกร็ง คล้ายกับมีการระเบิดจากภายใน ฉับพลันรู้สึกหล่นร่วงวูบ หากกลับไม่กระแทกพื้นแต่อย่างใด เหมือนลอยเคว้งต่อไปกลางสายน้ำ ท่ามกลางแสงแพรวพราวระยิบระยับ

“เห็นไหม...ยังไม่ตาย ไม่เคยมีใครตายเพราะความรัก”

เสียงกระซิบอ่อนละมุนช่วยให้อบอุ่นใจ และดึงรั้งพญาปลาไอโยะให้หลุดออกจากภวังค์ได้ พอมองเห็นรอยยิ้มตรงหน้า ก็เกิดแรงดึงดูดให้เคลื่อนเข้าไปหาอย่างเผลอไผล

(( ริมฝีปากของท่านช่างอ่อนหวาน ))

กระแสเสียงส่งให้แทนเมื่อปากติดธุระไม่ว่างพูด โจนิชิยิ้มย่องลำพองใจ ออกแรงดูดกลีบปากนิ่มอย่างย่ามใจ และตอบกลับไปด้วยวิธีเดียวกัน

(( เตรียมรับไว้ให้ดี...ความรักที่มากยิ่งกว่านี้ ))

“อ๊ะ!?”

ไอโยะตื่นตระหนก เมื่อได้รับสัญญาณการบุกรุก สองมือใหญ่หลบซ่อนใต้ซุยเง็งค่อย ๆ ไล้จากโคนขาขึ้นไปคาข้อพับเข่า พอระหว่างขาถูกจับแยก สะโพกใหญ่เบียดแทรกเข้าตามร่อง

“อึก!...ทำอะไร...โจนิชิ”

ช่องทางนี้ไม่เคยถูกรุกล้ำ มันคับแคบ และหดรัดป้องกันตัว ร่างผอมบางหายใจสั่นเพราะหวาดกลัว เร่งส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งขืนตัวและมือก็ผลักไส ร่างใหญ่เลยยิ่งโน้มเข้าไปใกล้ ลูบหลังปลอบประโลมให้วางใจ แล้วค่อย ๆ ขยับส่วนล่างเข้าใส่ ค่อย ๆ ดุนดันเข้าไปจนสุด แรงโอบรัดทำให้จ้าวเมฆาแผดคำราม ขณะที่พญาปลาร่างสั่นคร้าม

“ร้อนเหลือเกิน...เหมือนข้างใน...กำลังจะละลาย”

“เราต่างหากกำลังจะละลาย...จากไฟสิเน่หา” เสียงทุ้มเปล่งออกมานั้นแตกพร่า ทอดมองริ้วอารมณ์ที่แสดงออกบนอีกใบหน้า ยิ่งสุมไฟให้ลุกโชน แผดเผา

“ขอความเยือกเย็นจากเจ้า...สยบเราที...ที่รัก”

จบถ้อยคำเพียงเท่านั้น กายหยาบเริ่มเขยื้อนเคลื่อนเข้าใส่ จากเนิบช้าไปสักพักเริ่มเร่งไว เสียงหายใจหอบหนักเริ่มปนเสียงร้อง ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ไถลไปจนติดขอบซุยเง็ง เมื่อนั้นเองโจนิชิเล็งเห็นว่าไอโยะไม่อาจหลบหนีได้อีกแล้ว อาวุธแกร่งจึงทิ่มแทงอย่างรุนแรง ดังพายุคลุ้มคลั่ง โหมคลื่นซัดกระหน่ำ วางแขนคร่อมกับขอบแอ่ง เสียงโอดอ้อนดังระงมในอกกว้าง ฟังแล้วยิ่งยั่วประสาทให้เมามัว นัยน์ตาสีทองสว่างวาบ พร้อมกับละอองแสงโดยรอบที่พราววาบ เขาเชื่อ...ว่าซุยเง็งรับรู้และอวยพร

“หลังจากนี้...ห้ามทำแบบนี้กับใครอื่น”

“ไม่เคย คิด...กับใคร...นอกจากท่าน...”

“น่ารักมาก” เสียงทุ้มเอ่ยคำชื่นชมแผ่วเบา หากผกผันกับแรงส่งเบื้องล่างอย่างสิ้นเชิง ทั้งรวดเร็ว รุนแรงเสียจนสร้างเสียงครวญครางจะขาดใจ สองชีวิตร่วมทางกันมาเจียนใกล้ถึงจุดหมาย สองวงแขนตวัดวาดเกี่ยวพัน โอบกอด โอบรัด จนกระทั่งทั่วสรรพางค์กระตุกเฮือก

ไอเหลวร้อนไหลหลั่งล้น มวลความรักฝากฝังลึกในกายปลา ด้วยว่าขาดประสบการณ์จึงผวา เสียงโอดร้องประสานกับเสียงคำราม ความสุขสมที่ระเบิดทำให้หลงลืมเรื่องดีชั่วไปเลยชั่วขณะ

จนเมื่อโจนิชิได้สติคืนกลับมา พบว่าร่างโปร่งบางนอนหอบเหนื่อยเกยขอบแอ่ง อ่อนปวกเปียกหมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรง ก็พลันเกิดใจรักใคร่เอ็นดูพูนทวี จมูกมนซุกซนไปตามผิวแก้ม จนกระทั่งไอโยะรู้สึกตัว ค่อย ๆ ปรือตามอง

“เป็นไรไหม เรารุนแรงไปงั้นหรือ”

“เรา...เหมือนจะตาย...”

“....”

“แต่กลับ...ยังไม่ตาย...” นัยต์ตาครามเบี่ยงหลบไปด้านข้าง จบประโยคด้วยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“สุดท้าย...คล้ายกับ...มีความสุข...หรืออย่างไร”

โจนิชิกลั้นยิ้มจนเนื้อคางขึ้นเส้นริ้ว...น่ารัก...ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้กันนะ

“หากยังไม่แน่ใจ อาจต้องลองใหม่อีกที” เอ่ยกระเซ้าพร้อมกับขยับเข้าหา ทำให้ไอโยะต้องเบ้หน้า

“ไม่เอาแล้ว...เราอ่อนเพลีย...อยากพักผ่อน”

“ก็นอนไป เดี๋ยวเราจัดการเอง”

“หากโลภมาก...ซุยเง็ง...จะลงทัณฑ์” เสียงแหบเอ่ยแผ่วปลาย และดูเป็นจะเป็นถ้อยคำสุดท้าย ก่อนเปลือกตาสีซีดจะปิดสนิทลง จังหวะหายใจผ่อนปรนลงคงที่ ไอโยะเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

จึงไม่ทันได้รับรู้ ถึงรอยยิ้มอ่อนละมุมที่ส่งให้ ไออุ่นประทับไว้ตามหน้าผาก ริมฝีปาก ข้างแก้ม

และอ้อมแขนผ่อนคลายเพียงพอดี กกกอดไว้ กลางหมอกแสงที่แสดงถึงความเป็นใจ

บางทีซุยเง็งอาจลงทัณฑ์แล้วจริงแน่

สาปให้ตน...ไม่อาจขึ้นจากหลุมรัก ได้อีกเลย

Click เพื่อกลับสู่หน้าบทความหลัก