Fox's Wedding cut scene Ch.02

♥

หากไม่เงี่ยหูฟังให้ดีก็อาจจะไม่ได้ยิน ว่าภายในห้องที่กำลังถูกสงสัยนั้นระงมไปด้วยเสียงหายใจหนักจากลูกชายคนที่สาม ใบหน้ามันแดงก่ำ ตาฉ่ำปรือเหมือนคนเมาสุรา และยามนี้กำลังมัวเมาอยู่กับกลีบปากบางที่ทั้งนิ่มและมีรสหวาน ยิ่งเชยชิมเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกฮึกเหิมมากขึ้นเท่านั้น ต่างจากร่างข้างใต้โดยสิ้นเชิง เบคุโอะร้องฮือเมื่อพลังกายถูกริดรอนไปจนตัวอ่อนยวบ อีกทั้งปลายลิ้นที่หยอกแหย่อยู่ในโพรงปากตนนั้นมีเหล้าหวานตกค้าง ก่อนหน้านี้ตนเผลอกลืนน้ำลายเท่ากับว่าได้รับพิษเจือจาง แม้มันจะไม่มากพอจะครอบงำสติของตนได้ แต่ก็ก่อให้เกิดความร้อนรุ่มที่ยากจะจัดการด้วยตัวเอง

เพราะฉะนั้นคงต้องเลยตามเลย เบคุโอะล้มเลิกความตั้งใจที่จะขัดขืน ปล่อยให้ร่างใหญ่ที่คร่อมทับตักตวงผลประโยชน์ได้ตามอำเภอใจ สองร่างเบียดเสียดกันไปมาจนผ้าผ่อนค่อย ๆ หลุดลุ่ย จนเริ่มเห็นอะไรวับ ๆ แวม ๆ ภาพผิวเนียนกระจ่างใสสะท้อนสู่สายตาของซันชิโร่ ทำเอามันเกิดน้ำลายสอ มือหยาบกร้านสอดเข้าไปลูบคลำเนินอกที่เกือบจะแบนราบ แม้ว่าจะไม่เต่ง ไม่นิ่มเหมือนของผู้หญิง ก็ไม่อาจลดทอดอารมณ์ที่ปะทุเร่าร้อนได้ ไอ้หนุ่มสูดน้ำลายก่อนจะก้มลงซุกไซ้ซอกลำคอ แล้วลงไปหยอกล้อยอดอกเม็ดเล็ก ๆ ที่กำลังเต่งตึงสู้ปลายนิ้ว

“อ๊ะ!...อ...อื้อ...” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกแล้วครางอือ ความที่ไม่เคยถูกมือใดแตะต้องมากเท่านี้ ก่อให้เกิดความตื่นเต้น และต่อมาต้องตื่นตัวเมื่อมือร้อนเคลื่อนต่ำลง ผ่านสายคาดเอวแล้วสอดเข้าใต้ร่มผ้าส่วนล่าง

“!!...อ...อย่า...อ๊ะ...” เบคุโอะหายใจไม่เป็นจังหวะเมื่อถูกลวนลามอย่างจาบจ้วง สองขาเล็กพบเข่าตั้งชั้นขึ้น ปลายนิ้วเท้าจิกลากฟูกผ้าระบายอารมณ์ที่กำลังหวาดเสียว ไอ้คนเมาเห็นว่าเป็นโอกาสเลยรีบแทรกตัวเข้าไประหว่างขา แล้วความร้อนก็สุมหนักมากยิ่งขึ้นเมื่อผิวเนื้อที่ฉ่ำแฉะได้เสียดสี เบคุโอะรู้สึกครั่นไปทั้งตัว และพลันเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

“เดี๋ยว...อย่าเพิ่...!!” เสียงห้ามปรามขาดห้วงไปตอนที่ลำกายร้อนสอดดันเข้ามาในช่องทางที่ปิดแน่นและยังไม่เตรียมพร้อม นิ้วมือเล็กไล่ตะปบสะเปะสะปะ พยายามขืนตัวเองและผลักสะโพกหนาให้ออกห่าง หากกลับไม่เป็นผลสำเร็จ และเหมือนยิ่งยั่วยุให้อีกฝ่ายเดินหน้าต่อ เบคุโอะกรีดร้องระงมในลำคอ ความเจ็บปวดนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่มันก็ปะปนมากับความวะหวิว ให้นึกชิงชังร่างกายตนที่ต้อนรับการบุกรุกจนมันยิ่งถลำลึก

ขณะที่หนุ่มร่างใหญ่ก่อนคำรามด้วยความสุขสม คิตสึเนะตัวน้อยหายใจหอบ ได้แต่กล่าวโทษหางพิษจากสุราที่ฉุดตนตกสู่ห้วงตัญหา และต่อมาลมหายใจก็ไม่สม่ำเสมอ เพราะแรงเคลื่อนเข้าออกไม่คงที่

“อ๊ะ...โอ๊ย...เจ็บนะ! เบา ๆ หน่อย เจ้า...อ๊ะ!...โง่ โอ๊ย!...อื้ออออ”

ซันชิโร่จูบปิดกั้นเสียงงอแง ฝ่ามือไล่ฟอนเฟ้นไปตามเรือนร่างนิ่ม ไม่นานนักก็ปลดเปลื้องผ้าออกจนตัวเปลือย เห็นได้ชัดว่าเลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง หยาดเหงื่อผุดซึมจนผิวชื้น

“อื้อ..อ...” เส้นเสียงแหลมครางสั่นเครือตอนที่สะโพกแกร่งขย่มหนักและเร็วรัว เบคุโอะตัวคลอนไปตามแรงกระทบกระทั้น เสียงหยาบโลนแว่วมาจากช่องทางที่สองร่างใช้เชื่อมต่อ จากที่เคยฝืดเคืองก็เริ่มเข้าที่เพราะมีสารคัดหลั่งช่วยหล่อลื่น อารมณ์ถูกปลุกปั่นจนกระทั่งโลกหมุนเคว้ง สองมือเล็กที่เคยผลักดันตอนนี้หยุดอยู่กับที่ ด้วยงุนงงสับสนว่าตนเองรู้สึกเช่นไรกันแน่

ใจหนึ่งก็โอดครวญ เจ็บระบมเหลือเกินที่ตรงนั้น

แต่อีกใจก็โอดคราง...อยากระบมมากกว่านี้

“อ๊ะ!!...ตรงนั้น!...” คิตสึเนะสะดุ้งร้องเสียงหลงยามที่ส่วนปลายแข็งแกร่งกระแทกถูกจุดกระสัน ใบหูและพวงหางทั้งหกโผล่ออกมาอย่างลืมตน ซันชิโร่แลบเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหาย จับสองขาเล็กขึ้นพาดบ่า ระดมแรงกายไปที่สะโพก ขย่มเน้นย้ำตรงจุดนั้น จนร่างภูติจิ้งจอกโอดร้องเหมือนเจียนตายเพราะสำลักความสุขสม

“อ่า...อ่า...เมียข้า...” สุ้มเสียงแหบพร่าครางปนหอบอยู่ข้างใบหู “เอ็งเห็นรึยัง..”

“เห็น...อ...อะไร...”

“สวรรค์....เอ็งเห็นแล้วใช่ไหม”

“สวรรค์...” เบคุโอะลอยตามองไปเบื้องบน แล้วส่ายหน้าไปมาเพราะตนเห็นเพียงขื่อเพดานที่พร่ามัว

แต่แล้วเมื่อไฟอารมณ์ปะทุไปถึงขีดสุด สองร่างกอดรัดกันหนึบแน่น ภาพที่เห็นก็กลับกลายเป็นสีขาวโพลนไปชั่วขณะ

“อึก!!”

“อ้ะ!!...อ๊าา!...”

ร่างเล็กผวาเฮือก หลับตาแน่นเมื่อความแข็งแรงกระทั้นเข้ามาลึก ความรุ่มร้อนหลั่งไหลกระทบผนังอ่อนจนไม่อาจประคองสติไหว ต้องระบายสิ่งที่คั่งอยู่ในอวัยวะส่วนเล็ก ๆ ออกมาเช่นกัน

และในช่วงเวลานี้เอง...

ดวงตาคู่น้อย ๆ ลืมขึ้นมาแล้วได้พบกับประกายแสงระยิบระยับ

โสตประสาทมีเสียงคล้ายกระดิ่งลมดังกรุ๊งกริ๊งเกรียวกราวจนอื้ออึง

รู้สึกโล่ง...ปลอดโปร่ง จนตัวเบาหวิว และล่องลอย

เบคุโอะใช้เวลาอยู่นานทีเดียวกว่าจะดึงสติกลับมาได้ แล้วได้พบกับใบหน้าแดงซ่านของมนุษย์ผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามี แววตาฉ่ำปรือมองตรงมาที่ตน ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจกระตุกอย่างไม่ปกติ

“น่ารักจริงหนอ...เมียข้า”

สุ้มเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างหวานรื่น ก่อนจะคำรามแผ่วในลำคอเมื่ออะไรที่เพิ่งสงบกลับตื่นตัวขึ้นมาอีกหน เบคุโอะหลับตาร้องฮือเมื่อเกิดการเสียดสีในร่างกายใหม่อีกหน

แต่ถึงกระนั้นอ้อมแขนก็ไม่คลายออกจากกัน กลับค่อย ๆ โอบรัดกันจนแนบชิด แลกเปลี่ยนจุมพิตกันดูดดื่ม สองร่างขยับเข้าหากันอย่างสอดคล้อง

เหมือนกองไฟถูกเติมฟืนเข้าไปใหม่ ไม่นานนักเปลือกไม้แตก ไฟปะทุ หอบโหมเปลวร้อนรุนแรง เบคุโอะกลอกตาลอยยามที่สองขาถูกจับยกขึ้นลอยคว้าง ริมฝีปากเผยอร้องให้กับแรงกระทั้นอันหนักแน่น

เพราะความโสดที่ฟูมฟักตลอดห้าร้อยห้าสิบหกปี ตอนนี้มันหายไปเสียแล้ว

ใบหน้าแดงปลั่งนั้น จึงเจือปนด้วยความสลดเศร้า

แต่ต่อมา...ก็เหมือนจะเจือจางด้วยรอยยิ้ม

เพราะการสละโสด ก็ทำได้เรียนรู้...

ท่องสวรรค์ นั้นสนุกกว่าที่คิด

และเบคุโอะก็ได้คิด...

เป็นเมียมนุษย์...มันก็ไม่เลวนะ

♥

>> กลับหน้าหลักบทความ <<